Bazen duyulmaz insanların attığı çığlıklar. Ağzından çıkan kalbinin en derin yerine ucu yeni bilenmiş bir bıçak gibi saplanır. Bazen susarak bağırır insan. Kulağının dibinde olan bile duymaz haykırışlarını. İnsan en duygu yüklü şeyleri en güzel susarak yapar. Bazen susarak özler insan. ''Özledim'' diyemeden, kelimeleri noktalarla kurup virgüllerle bitirerek. Susarak sever bazen de, ''seviyorum'' diyemeden. Kalbi dehşet verici bir hızla atarken o sadece susar. 

Beyaz örtülerle kaplamak isterdim evimdeki duvarlarımı.

Kapkaranlık ruhumu, aydınlatabilmek için.

Bir sürü çiçek büyütebilmek isterdim evimde.

Ruhumdaki leşlerin kokusunu dindirebileyim diye.

Binlerce bilye dizili dizlerimde, teker teker yuvarlanıyorlar gönüllerince.

Binlerce ölü gömülü kalbimde, teker teker gömüyorlar beni de.

Adım adım yürüyorum karanlıktan içi geçmiş sokaklarda

Kafamın içindekiler beynimi kemirerek yol arkadaşlığı ediyor bana.

Düşünüyorum geçmişimi, düşündükçe düşüyorum geleceğimden.

Ellerimi dizlerime kavuşturarak ağlıyorum hiç yaşayamadıklarıma.

Yaşayamadıklarımla gömün beni hala beyaz örtüleri olmayan evime.

Yaşadıklarımla gömün beni hep solan çiçeklerimin yanına.

Güzel hatırlamayın beni zaten hiç güzel olamamıştım.

Bu sefer yarım bırakmadan öldürün beni.

Bir kere ölen, bin kere dirilirmiş.

Bu sefer dirilmeme izin vermeden vurun beni tamda göğsümden.

Ruhum şad olsun

Geride bıraktığım dolu küllerle karışsın ruhumun külü.

Susarak anın beni.

Susarak, öldürdüğünüz gibi.