Oysa ne kadarda kolaydı anlaşmak, birbirini anlamak ve dinlemek. Suladığın çiçek gibi düşün insanları, daha güzel büyüsün diye suluyorsun her gün ama bir bakmışsın ki sabah boynunu bükmüş. Çünkü sadece tek bir gün su vermeyi unutmuşsun. Sevgine alışan insanlar, sevgisizliğini gördüğünde sadece boyunlarını bükerler. İnsanın en beter halidir alışmış hali. Sevgiye, nefrete, kine ve öfkeye. En beter halidir, alışmış hali. Bembeyaz yolları kirletirler adımlarıyla. Kıpkırmızı kalbi simsiyaha boyarlar anılarıyla. İnsanlar bazen de kurumuş çiçeğe benzerler. Yaşam belirtisi vermezler ama atmaya da kıyamazsın. Ne kadar baksan da, bir gün belki de dün fazla suladığın için kururlar. Ne kadar seversen o kadar solarlar yani.

İlk doğduğunda çiçek getirirler annene, kutlamak için. Güzel kokular sarar odayı. Öldüğünde, çiçekler ekerler gömüldüğün yere. Anmak için, ölü bedeninin kokusunu çiçekler sarsın, güzel koksun diye. İnsanlara en çok benzeyen şeyi hem ölümünde hem de doğumunda getirirler. İnsanlar hem pisliği hem de tertemizliği içinde barındırır. Bazen temiz bir bardağa kahve doldurur. Bazense zaten kirlenmiş bir bardağa. Ne farkı var değil mi ?

Bazen kendisi için temizi kirletir, insan. Bazense kirlenmiş olanı daha çok kirletir. Bencilliğin üstadıdır insan. Yatağının baş köşesine koyar kendini. Ayaklarının ucuna koyar tüm kirliliğini. Midesi leş duygularıyla doludur ama asla kusturmaz kendini. Çünkü insan, leş duygularında üstadıdır. Çünkü insan, çoğu zaman insan olamamıştır.