Kullanılmış peçete gibi atıyor insanlar, insanları bir kenara. Geride bırakılan hisleri bile siktir ediyorlar acımasızca. Sevmek ? Aşık olmak ? Duyduğum en boktan eylemler bunlar ama insan kestiremiyor işte. Bir anda çay içerken kendini onunla içtiğin içecekleri düşünürken buluyorsun. Bir yandan yanıyor sigaran, bir duman bile alamadan sönüyor. İçine çektiğin dert oluyor çünkü, dışarı üflediğin acıları. 

Var olmak nedir bilir misin sen? 

Gecenin en kör saatinde görebilmektir gözlerini

Hissedebilmektir o kor kalbinde dehşet verici aşkını.

Umut etmek nedir bilir misin sen?

''Benim artık kimseye güvenim yok'' diye siktiri boktan bir cümle kurup, her şeyini kucağına teslim etmektir aynı zamanda.

Yok olmak nedir bilir misin sen?

Artık damarlarından akan kanın bile acıtmasıdır canını.

O beyaz teninde kahrolası bir istekle kesmek istemektir acıyla dolu boğazını.

Çok acı çekmek ama her zaman gülümsemektir yok olmak.

Sen nedir bilir misin, hiçbir halt için kolunu kaldıracak kuvvet bulamadığı halde, elini yüzüne götürüp okşamayı?

Sen nedir bilir misin lan bir ağacı kökünden kestiğin halde her gün büyümesini beklemeyi?

Sen hiçbir bok bilmezsin.

Sen sadece kaçıp, gömmeyi bilirsin hisseden tüm insanların hislerini.

Sen sadece kırmayı bilirsin var olmak için çırpınan güvercinin kanatlarını.

Sen sadece, seni bilirsin. Başkalarının ne düşündüğünü, istediğini umursamadan.

Sen sadece, mahvetmeyi bilirsin zaten defalarca mahvolmuşları.

Sen el tutmayı bilmezsin.

Sen kirden pas tutmuş kalpleri temizlemek yerine, çöpe atmayı bilirsin.

Sen nefreti ezbere bilen birine, daha çok nefreti öğretmeyi bilirsin.

Sen yıkmayı bilirsin.

Yıkılmamak için.