''Ben ilk önce kendimi kaybettim, bu bir insanın başına gelebilecek en büyük kayıptı ve ben büyük bir adımla başlamıştım kaybetmeye. Yürüdüğüm yollarda bıraktığım adımların izlerini bile göremiyordu gözlerim. Kalbime hapsettiğim tüm duygularımı bile hissedemiyordu artık kalbim. En güzel yerinde saklamıştım oysa tüm hislerimi çünkü insan hissederse yaşar. Uzun zaman hissedemedim, gözümün önünde ölen güvercine bir gözyaşı bile dökmedim, alışmak daha kolay geldi ölümüne. Ağlamak meşakatli bir işti o zamanlar, gülmek ondan daha öte. ''

 İnsan, ne kadar kayberse kaybetsin kaybetmeye alışamıyor. Hayat aşktan ibaret olmuyor kesinlikle fakat bazı insanlar aşkla var olabiliyor hayatta. Tutanacak hiçbir şeyi, kimsesi kalmamış insanlar. Ben bir adama tutundum. Bir adam bağladı beni hayatıma. Kendi hayatımı, başka bir adamın nefesi sayesinde yaşıyordum. Ben bir adamla var oldum. Sonra yıktı geçti tüm benliğimi, gözünün önünde ölen güvercine daha acılı bir ölümü layık gördü. 

Gerçek kayıplarımla yüzleştiğim zaman çoğunun yükünü kaldıramadım. Bahsettiğim gömülen hisler vardı ya, mezarı bile bulunamaz haldelerdi artık. Ben bir adamla var oldum ve bir adamla yok oldum. Hiçbir zaman kendime ''senin masalın burada bitiyor'' demedim yinede. Mezarı nerede bilmiyorum bulamam demedim inadına aradım hisler mezarlığını. Size bir sır vereyim mi ? Ölüler gerçekten diriltilemiyor. Kendi başıma çok çabaladım, dileklerimi dilediğim sularda onları bulmayı. Yetemedim. Size bir sır daha vereyim mi ? Gözleri sizden daha iyi gören birisi muhakkak vardır.

Şimdi ben bir adamla tekrar var oldum.