Yalnız başına siliyorsan artık gözyaşlarını, eksilmeye başlamışsındır.

Çift kişilik yorganı tek başına üstüne örtüyorsan artık, kaybetmeye  başlamışsındır.

Etrafında seni gerçekten anladığını söyleyen insanlar çoğaldıysa artık, canın çok fena yanmıştır.

Kendini anlamak için çabalıyorsan her gün ama kendin hakkında hiçbir halt bilmiyorsan, boku resmen yemişsindir.

Gecenin abuk subuk bi saatinde çalan kapının ardında kim olduğunu bile merak etmemeye başladıysan artık, eksilmişsindir.

Uzun aynalarda devriliyor boyum, gözlerimin içine ben bile bakamıyorum

Acı kokuyor tenim, gözyaşlarım dizlerimin üstüne düştüğünde titremeye başlıyor dizlerim

Göğüs kafesim her nefes alışımda sıkışıyor, ruhum bile batmaya başlıyor bedenime

Geceleri uyanıyor ve ağlıyorum yatağın en uç köşesinde sessizce

Ağladığın için bile sana kızılıyorsa, ağlamayı unutmaya başlıyormuş insan yavaş yavaş

Yalnız başına kalkıyorsan ayağa artık, güçlenmeye başlamışsındır.

Değiştir hayatındaki kül çiçeklerini, gardenyalar ek hayat bahçene.

Her gün sula onları, gözyaşlarınla büyüyen çiçeklerini kopar at kendinden.

Boynundaki ipleri gevşet ve geride bırakamadığın her şeyin boynuna geçir onları.

Sen, sana ait ol. Başka birine ait olmadan.