Masal

İnsan, bazen bir yere çakılı kalır. Ayaklarının bir adım daha atacak takati kalmaz.

Durduğu yerde etrafına bakakalır. Çoğu zaman kendinden önce, kendi hayatını sorgular.

Seçimler yapar bazen de seçimler yapamaz. Adımları gibi fikirleri de çakılı kalır bir yere. Farklı bir fikir dahi düşünemez.

İnsan, sevmeyi sever çoğu zaman. Bir karanlığın, aydınlığa kavuştuğu zaman bambaşka bir manzarayı sunmasını izlemeyi sever.

Doğayı sever ama böceklerden pek haz etmez. Güzellikler görecelidir ama, çoğunun gördüğü güzellikler aynıdır.

Farklıları dışlar insan,yadırgar fakat ne zıttır ki farklı olmak için kendini yırtar.

Dolu dolu hatta deli dolu yaşamak ister hayatını. Sonra hatırlar erken uyuması gerektiğini, karın tokluğuna çalıştığı işine ya da ileride karın tokluğuna çalışabileceği bir işi bulabilmek için bitirmeye çalıştığı okuluna gitmesi gerektğini.

Belirli kuralları vardır insanlığın.

Belirli kuralsızlığı vardır insanlığın.

Ama hepsinin tek ortak noktası, belirsizliği vardır insanlığın.

Çakılı kaldığınız yerden, çıkmanız umuduyla.

Dolu dolu yaşayabilmeniz umuduyla.

Bir gün, sevmekten çok, sevilmeniz umuduyla.

Uçurumdan aşağı kendinizi atmak yerine, sizi o uçuruma sürükleyen her ne ise onu atmanız umuduyla.

Hoşça kalın.

Bu satırları her zaman acılarımla doldurdum. Kelimeler kesti nefesimi bir bıçak gibi, kağıtlara aktı tüm kanlarım. Büyük bir boşluk var yüreğimde. Bir ateş var içimde her gün körleniyor. Ne kadar su aksa da gözlerimden, o ateş hiçbir zaman sönmüyor. 

Bazen bıkıyor insan hayata dair her şeyden. Her gün hevesle ve mutlulukla yaptığı bir takım alışkanlıkları bile yapası gelmiyor. Öyle bir an yaşıyor ki insan, gördüğü ve baktığı her şey anlamsız geliyor. Konuştuğu hiçbir şeyin anlamı yokmuş gibi. En fenası da bu. Kelimelerin anlamlarını yitirmesi.

Bir okyanusun içinde süzülüyor bedenim

Ucu bucağı yok, ölürken bile ait olduğum bir yer yok.

Yaşarken mi olacaktı?

Pes ettiğim her an canlandıran o şey nerede beni ?

Nerede o şey?

Hep dediğim gibi yarattım engellerimi kendime

Boyumun geçemeyeceği büyük bir duvar

Ardını göremediğim, bilmediğim.

Belki de görmek istemediğim.

''Bakma arkana, yürü''

''Yürü terk et bu kara şehri, yürü, yürü''

derken bile sonrasında

''Nereye gidiyorsun?'' diye sorar Cem Adrian.

''Gitmek, yenilmek değildir kazanmakta. Gitmek, gitmektir işte. Hepsi bu..''

Yürü ama adımların bana gelsin... 

Bir hapishane de yaşamaya çalışıyorum, gardiyanı düşüncelerim.

En büyük kavgalarımda attığım her bir tokat sadece kendime.

İnsanların ortak noktası, ayağımın kayıp düştüğü ve boğulduğum bir nehir.

Verdiğim her sevgi, değeri azalan bir mücevher.

Hevesim içinde bi' ton kırıklık barındırıyor.

Korka korka gülüyorum, gözyaşlarım ileride daha çok akacak diye.

Bir çeşmeyi doldururdu belki de.

İlk önce kendilerini düşünürler sonra bana sıra gelir.

Çoğu zaman gelmez.

Şikayetim yok sadece çok kızgınım.

İnsanlara değil, kendime.

Çünkü benim en büyük kavgam,,,

sadece kendimle.

Yine başladım dağılmaya, toplamak çok zor. Canım çok acıyor, kalbim çok sızlıyor ama sürebileceğim tek bir merhem bile yok.

Yine başladım kaybolmaya, bildiğim tüm yerler bile yabancılaşmış artık bana.

Gözlerimden akacak gibi oluyor yaşlar, gözlerimde sızlıyor sadece.

Bir dile gelse içimdeki bunca tuttuğum her şey, rahatlayacağım sanki. Dile gelmiyor, bitmek tükenmek bilmiyor.

Açtığım tüm yaralar bende kanıyor.

Çok kanıyorum. Can çekişiyorum.

Uzun zamandır bakmıyorum aynalara sanki en büyük düşmanım oradaki yansımaymış gibi. Uzun zamandır paylaşmıyorum yalnızlığımı kimseyle. Sanki yalnızlık benim en yakın dostummuş gibi. Hep kısa keserdim saçlarımı ben, herkes çok yakıştığını söylerdi. Uzun zamandır kesmiyorum saçlarımı. Hiçbir şey yakıştırmıyorum artık kendime. Çekiyorum bir sandalye karşıma, anlatıyorum. Öyle birisinin oturduğu yok sandalyede. En yakın dostuma anlatıyorum yaşadıklarımı. Odamda ki ışıkları açmıyorum asla. Oda bu durumdan rahatsız olmuyor pür dikkat dinliyor beni. Zaten çoğu zaman çıt bile çıkarmaz. Şans oyunları oynuyoruz beraber. O yapamazsın diyor ben yaparım. O gider diyor, ben gitmez. O kalır diyor bense çoktan gitti bile diyorum. 

Genelde sessiz kalan dostum, canım acıyınca sayfalarca kelimeler döküyor ağzından. Yanlış ya da doğru umursamıyor bile. Kanayan her yerimi daha çok kanatıyor. Diğer herkes gibi. 

Beynimin içini akıntısıyla delen bir nehir var içimde. Buz gibi akıyor suyu, leş gibi geliyor tadı.

Devrik cümleler kuruyorum kendimle konuşurken en mantıksız halimle.

Duygularım tüm benliğimi ele geçiriyor.

Bir sigara daha yakıyorum akan gözyaşlarım söndürüyor sigaramı.

Sonra bir sigara daha, bir daha ve bir daha.

Hiç düşünmediğim şeyleri düşünüyorum aniden. İnsanları.

Ben içimde büyüttüm hep insanları. Bir ahmak gibi yaşadım hayatımı.

Afilli cümleler kuramadım onlara ama çok afilli yerleştirdim hayatımın en güzel köşesine.

Çabaladım her biri için teker teker. 

Bazen kendimi unuttum onları hatırladım.

Bazen kendimi sildim defterimden, onların adıyla kapladım her bir satırı.

Sonra, bir paçavra gibi andılar beni. 

Sanki böyle gecekonduydum onlar için.

Başını sokup ısınırlardı ama kurtulmak için gün sayarlardı.

Isınırken güzellerdi ama tek bir rüzgarda küfürler eşlik ederlerdi soğuk düşüncelerine.

Ben bilmezdim ilk başta karşılık beklemeyi.

Karşılıksız yapardım her bir boku.

O iyi olsun, onlar iyi olsun ben zaten iyi olurdum.

Olmadım. Olamadım.

Onlar iyi olurken ben git gide iyilikten uzaklaştım.

Onların ağzına ilaçları tıkarken, kendi ağzıma zehrimi vermişim meğer.

Zehir süzülüyor artık dudaklarımdan.

İnsan kendinin celladıymış, günden güne öldüğümde anladım.

Ben her şeyi yaşadıktan sonra anladım zaten.

Keşke diyorum bazen ne kadar sevmesemde keşkeleri

Keşke, yaşayıp öğrenmek için bu kadar didinmeseydim.

Bazen yaşamamak gerekiyormuş aslında.

Hiç bilmemek hiç görmemek.

Ben küçük bir kızken, kendi kendime de eğlenirdim.

Büyüdüğümde buna aldandım. İnsanlar, insanlarla eğlenmez kızım dedim kendime.

Kendi başına eğlenebiliyordun sen, onlarda eğlenmek için harcamazlar dedim.

En büyük kandırmacaymış kendimle oynadığım.

İnsanlar kendine hep bir soytarı ararmış.

Öğrenilecek en acı yerden öğrendim bunu.

Buz gibi bir ok saplandı her yerime deldi geçti.

Bazen hıçkırarak ağlamak için direniyorum.

Onca şeye ağlanmaz mı kızım diyorum niye hala gülüyorsun sadece diyorum.

Ben böyle ağlıyormuşum, yeni öğrendim.

En büyük kahkalarımmış gözyaşlarım.

Sınırlarım daha keskin artık.

Beni geçmeye çalışacak kadar yüreği olmaz kimsenin.

Zaten yüreği yoktu ki kimsenin.

Bazen duyulmaz insanların attığı çığlıklar. Ağzından çıkan kalbinin en derin yerine ucu yeni bilenmiş bir bıçak gibi saplanır. Bazen susarak bağırır insan. Kulağının dibinde olan bile duymaz haykırışlarını. İnsan en duygu yüklü şeyleri en güzel susarak yapar. Bazen susarak özler insan. ''Özledim'' diyemeden, kelimeleri noktalarla kurup virgüllerle bitirerek. Susarak sever bazen de, ''seviyorum'' diyemeden. Kalbi dehşet verici bir hızla atarken o sadece susar. 

Oysa ne kadarda kolaydı anlaşmak, birbirini anlamak ve dinlemek. Suladığın çiçek gibi düşün insanları, daha güzel büyüsün diye suluyorsun her gün ama bir bakmışsın ki sabah boynunu bükmüş. Çünkü sadece tek bir gün su vermeyi unutmuşsun. Sevgine alışan insanlar, sevgisizliğini gördüğünde sadece boyunlarını bükerler. İnsanın en beter halidir alışmış hali. Sevgiye, nefrete, kine ve öfkeye. En beter halidir, alışmış hali. Bembeyaz yolları kirletirler adımlarıyla. Kıpkırmızı kalbi simsiyaha boyarlar anılarıyla. İnsanlar bazen de kurumuş çiçeğe benzerler. Yaşam belirtisi vermezler ama atmaya da kıyamazsın. Ne kadar baksan da, bir gün belki de dün fazla suladığın için kururlar. Ne kadar seversen o kadar solarlar yani.

 Kullanılmış peçete gibi atıyor insanlar, insanları bir kenara. Geride bırakılan hisleri bile siktir ediyorlar acımasızca. Sevmek ? Aşık olmak ? Duyduğum en boktan eylemler bunlar ama insan kestiremiyor işte. Bir anda çay içerken kendini onunla içtiğin içecekleri düşünürken buluyorsun. Bir yandan yanıyor sigaran, bir duman bile alamadan sönüyor. İçine çektiğin dert oluyor çünkü, dışarı üflediğin acıları. 

Sanki bir boşlukta yürüyor gibiyim yaşarken. Kapkaranlık bir yol var önümde, beni durduran çok şey var yaşayabilmek için. Yüzümdeki seven eli bile itiyor hissizliğim. Bu ben miyim? Bilmiyorum. Ben kimim ne zaman böyle oldum bilmiyorum. Ruhum sanki gökyüzünde bense yerin en dibinde. O kadar bağımsızlaştım kendimden. Tertemiz aynalarda bile kipkirli yansıyor bedenim. Üşümekten değil, acıdan titriyor dudaklarım. Bir yere ait olmak nasıl bir şey bilmiyorum bir yere ait olduğum halde. Olduğumdan bile habersizmişim meğer. 

Çok cahilim yaşamak konusunda, hayat dediğin şey bir nefesle başlayıp bir nefesle bitiyor oysa. Tam emin adımlarla ilerlerken bir taşa takılıyor ayağım. Düşüyorum. Geri kalkıyorum ama artık emin adımlar atamıyorum yürürken. Şüpheden kavruluyor yüreğim. Ateşler içinde yanarken bile donuyorum soğuktan. Kim vurdu beni tamda göğsümden? Öldürmek yerine yarım bırakan sen mi ? Katilim çok acımasızmış. Kendi mahkemeni sürdürüyor musun hâlâ? Orada beni de yargıla. Çünkü en büyük davalın benim. Görmediğin tek şey ne aslında biliyor musun ? İki elini birbirine kavuşturup ittirdiğinde kazanan olmaz ama farklı iki eli birbirine kavuşturup ittirdiğinde bir kazanan olur. Görmeden hep sen kazandın. İtmek konusunda sen daha becerikliydin aslında. 

Yalnız başına siliyorsan artık gözyaşlarını, eksilmeye başlamışsındır.

Çift kişilik yorganı tek başına üstüne örtüyorsan artık, kaybetmeye  başlamışsındır.

Etrafında seni gerçekten anladığını söyleyen insanlar çoğaldıysa artık, canın çok fena yanmıştır.

Kendini anlamak için çabalıyorsan her gün ama kendin hakkında hiçbir halt bilmiyorsan, boku resmen yemişsindir.

Gecenin abuk subuk bi saatinde çalan kapının ardında kim olduğunu bile merak etmemeye başladıysan artık, eksilmişsindir.

Uzun aynalarda devriliyor boyum, gözlerimin içine ben bile bakamıyorum

Acı kokuyor tenim, gözyaşlarım dizlerimin üstüne düştüğünde titremeye başlıyor dizlerim

Göğüs kafesim her nefes alışımda sıkışıyor, ruhum bile batmaya başlıyor bedenime

Geceleri uyanıyor ve ağlıyorum yatağın en uç köşesinde sessizce

Ağladığın için bile sana kızılıyorsa, ağlamayı unutmaya başlıyormuş insan yavaş yavaş

Yalnız başına kalkıyorsan ayağa artık, güçlenmeye başlamışsındır.

Değiştir hayatındaki kül çiçeklerini, gardenyalar ek hayat bahçene.

Her gün sula onları, gözyaşlarınla büyüyen çiçeklerini kopar at kendinden.

Boynundaki ipleri gevşet ve geride bırakamadığın her şeyin boynuna geçir onları.

Sen, sana ait ol. Başka birine ait olmadan.