Bu satırları her zaman acılarımla doldurdum. Kelimeler kesti nefesimi bir bıçak gibi, kağıtlara aktı tüm kanlarım. Büyük bir boşluk var yüreğimde. Bir ateş var içimde her gün körleniyor. Ne kadar su aksa da gözlerimden, o ateş hiçbir zaman sönmüyor.
Bazen bıkıyor insan hayata dair her şeyden. Her gün hevesle ve mutlulukla yaptığı bir takım alışkanlıkları bile yapası gelmiyor. Öyle bir an yaşıyor ki insan, gördüğü ve baktığı her şey anlamsız geliyor. Konuştuğu hiçbir şeyin anlamı yokmuş gibi. En fenası da bu. Kelimelerin anlamlarını yitirmesi.
Bir okyanusun içinde süzülüyor bedenim
Ucu bucağı yok, ölürken bile ait olduğum bir yer yok.
Yaşarken mi olacaktı?
Pes ettiğim her an canlandıran o şey nerede beni ?
Nerede o şey?
Hep dediğim gibi yarattım engellerimi kendime
Boyumun geçemeyeceği büyük bir duvar
Ardını göremediğim, bilmediğim.
Belki de görmek istemediğim.
''Bakma arkana, yürü''
''Yürü terk et bu kara şehri, yürü, yürü''
derken bile sonrasında
''Nereye gidiyorsun?'' diye sorar Cem Adrian.
''Gitmek, yenilmek değildir kazanmakta. Gitmek, gitmektir işte. Hepsi bu..''
Yürü ama adımların bana gelsin...
