Okuduğum her satır anlayamadığım binlerce kelime dolu.
Bir hapishane de yaşamaya çalışıyorum, gardiyanı düşüncelerim.
En büyük kavgalarımda attığım her bir tokat sadece kendime.
İnsanların ortak noktası, ayağımın kayıp düştüğü ve boğulduğum bir nehir.
Verdiğim her sevgi, değeri azalan bir mücevher.
Hevesim içinde bi' ton kırıklık barındırıyor.
Korka korka gülüyorum, gözyaşlarım ileride daha çok akacak diye.
Bir çeşmeyi doldururdu belki de.
İlk önce kendilerini düşünürler sonra bana sıra gelir.
Çoğu zaman gelmez.
Şikayetim yok sadece çok kızgınım.
İnsanlara değil, kendime.
Çünkü benim en büyük kavgam,,,
sadece kendimle.
