Masal

Uzun zamandır bakmıyorum aynalara sanki en büyük düşmanım oradaki yansımaymış gibi. Uzun zamandır paylaşmıyorum yalnızlığımı kimseyle. Sanki yalnızlık benim en yakın dostummuş gibi. Hep kısa keserdim saçlarımı ben, herkes çok yakıştığını söylerdi. Uzun zamandır kesmiyorum saçlarımı. Hiçbir şey yakıştırmıyorum artık kendime. Çekiyorum bir sandalye karşıma, anlatıyorum. Öyle birisinin oturduğu yok sandalyede. En yakın dostuma anlatıyorum yaşadıklarımı. Odamda ki ışıkları açmıyorum asla. Oda bu durumdan rahatsız olmuyor pür dikkat dinliyor beni. Zaten çoğu zaman çıt bile çıkarmaz. Şans oyunları oynuyoruz beraber. O yapamazsın diyor ben yaparım. O gider diyor, ben gitmez. O kalır diyor bense çoktan gitti bile diyorum. 

Genelde sessiz kalan dostum, canım acıyınca sayfalarca kelimeler döküyor ağzından. Yanlış ya da doğru umursamıyor bile. Kanayan her yerimi daha çok kanatıyor. Diğer herkes gibi. 

Beynimin içini akıntısıyla delen bir nehir var içimde. Buz gibi akıyor suyu, leş gibi geliyor tadı.

Devrik cümleler kuruyorum kendimle konuşurken en mantıksız halimle.

Duygularım tüm benliğimi ele geçiriyor.

Bir sigara daha yakıyorum akan gözyaşlarım söndürüyor sigaramı.

Sonra bir sigara daha, bir daha ve bir daha.

Hiç düşünmediğim şeyleri düşünüyorum aniden. İnsanları.

Ben içimde büyüttüm hep insanları. Bir ahmak gibi yaşadım hayatımı.

Afilli cümleler kuramadım onlara ama çok afilli yerleştirdim hayatımın en güzel köşesine.

Çabaladım her biri için teker teker. 

Bazen kendimi unuttum onları hatırladım.

Bazen kendimi sildim defterimden, onların adıyla kapladım her bir satırı.

Sonra, bir paçavra gibi andılar beni. 

Sanki böyle gecekonduydum onlar için.

Başını sokup ısınırlardı ama kurtulmak için gün sayarlardı.

Isınırken güzellerdi ama tek bir rüzgarda küfürler eşlik ederlerdi soğuk düşüncelerine.

Ben bilmezdim ilk başta karşılık beklemeyi.

Karşılıksız yapardım her bir boku.

O iyi olsun, onlar iyi olsun ben zaten iyi olurdum.

Olmadım. Olamadım.

Onlar iyi olurken ben git gide iyilikten uzaklaştım.

Onların ağzına ilaçları tıkarken, kendi ağzıma zehrimi vermişim meğer.

Zehir süzülüyor artık dudaklarımdan.

İnsan kendinin celladıymış, günden güne öldüğümde anladım.

Ben her şeyi yaşadıktan sonra anladım zaten.

Keşke diyorum bazen ne kadar sevmesemde keşkeleri

Keşke, yaşayıp öğrenmek için bu kadar didinmeseydim.

Bazen yaşamamak gerekiyormuş aslında.

Hiç bilmemek hiç görmemek.

Ben küçük bir kızken, kendi kendime de eğlenirdim.

Büyüdüğümde buna aldandım. İnsanlar, insanlarla eğlenmez kızım dedim kendime.

Kendi başına eğlenebiliyordun sen, onlarda eğlenmek için harcamazlar dedim.

En büyük kandırmacaymış kendimle oynadığım.

İnsanlar kendine hep bir soytarı ararmış.

Öğrenilecek en acı yerden öğrendim bunu.

Buz gibi bir ok saplandı her yerime deldi geçti.

Bazen hıçkırarak ağlamak için direniyorum.

Onca şeye ağlanmaz mı kızım diyorum niye hala gülüyorsun sadece diyorum.

Ben böyle ağlıyormuşum, yeni öğrendim.

En büyük kahkalarımmış gözyaşlarım.

Sınırlarım daha keskin artık.

Beni geçmeye çalışacak kadar yüreği olmaz kimsenin.

Zaten yüreği yoktu ki kimsenin.

Bazen duyulmaz insanların attığı çığlıklar. Ağzından çıkan kalbinin en derin yerine ucu yeni bilenmiş bir bıçak gibi saplanır. Bazen susarak bağırır insan. Kulağının dibinde olan bile duymaz haykırışlarını. İnsan en duygu yüklü şeyleri en güzel susarak yapar. Bazen susarak özler insan. ''Özledim'' diyemeden, kelimeleri noktalarla kurup virgüllerle bitirerek. Susarak sever bazen de, ''seviyorum'' diyemeden. Kalbi dehşet verici bir hızla atarken o sadece susar.