Sanki bir boşlukta yürüyor gibiyim yaşarken. Kapkaranlık bir yol var önümde, beni durduran çok şey var yaşayabilmek için. Yüzümdeki seven eli bile itiyor hissizliğim. Bu ben miyim? Bilmiyorum. Ben kimim ne zaman böyle oldum bilmiyorum. Ruhum sanki gökyüzünde bense yerin en dibinde. O kadar bağımsızlaştım kendimden. Tertemiz aynalarda bile kipkirli yansıyor bedenim. Üşümekten değil, acıdan titriyor dudaklarım. Bir yere ait olmak nasıl bir şey bilmiyorum bir yere ait olduğum halde. Olduğumdan bile habersizmişim meğer. 

Çok cahilim yaşamak konusunda, hayat dediğin şey bir nefesle başlayıp bir nefesle bitiyor oysa. Tam emin adımlarla ilerlerken bir taşa takılıyor ayağım. Düşüyorum. Geri kalkıyorum ama artık emin adımlar atamıyorum yürürken. Şüpheden kavruluyor yüreğim. Ateşler içinde yanarken bile donuyorum soğuktan. Kim vurdu beni tamda göğsümden? Öldürmek yerine yarım bırakan sen mi ? Katilim çok acımasızmış. Kendi mahkemeni sürdürüyor musun hâlâ? Orada beni de yargıla. Çünkü en büyük davalın benim. Görmediğin tek şey ne aslında biliyor musun ? İki elini birbirine kavuşturup ittirdiğinde kazanan olmaz ama farklı iki eli birbirine kavuşturup ittirdiğinde bir kazanan olur. Görmeden hep sen kazandın. İtmek konusunda sen daha becerikliydin aslında. 

Ben senden hiç kaçmadım, sadece boşluktan çıkamadım. Benim yollarımı hep doldurdun, içindeki sevgiyle suladın yollarımdaki solmuş çiçekleri ama hiçbir zaman sahiplenmedin o çiçekleri. Sahiptin bana ama sen sahiplenmedin hiçbir zaman. Sen benden korkaksın aslında. Hep iki adım ileri bir adım geri attın. Yerinde saydın ne ilerledin ne geriledin.

Çok cahilim sen konusunda, sen dediğin şey sadece sevebilmekti aslında.

''Kanıyor çırpınan kanatlarım, dizlerine doğru.

Dünyam, koyudan daha koyu.

Bir an durdu zaman 

ve ben

Kaybettim her şeyi o an

Kırılıyor kanayan kanatlarım, seni gömdüğüm yere doğru.''